Teoria Wielkiego Serialu – 20.12.2017
Prowadzi: Rafał Król
Realizuje: Ania Bielec
Od kilku tygodni poruszałem dość ciężkie wątki jak seryjni mordercy, ataki hakerów czy różne fobie. Dlatego przed świętami chciałbym trochę zmienić klimat i opowiedzieć Wam o troszeczkę innych tematach. Dzisiaj skupimy się na kiczu i serialach komediowych. Pierwszą produkcją, którą Wam przedstawię będzie Glee. Jestem pewien, że większość ma dość negatywny stosunek do tego serialu, ale także większość z Was wcale go nie oglądała. Dzisiaj więc postaram się Was przekonać, że nie jest to byle jaki serial. Kicz wykorzystany w Glee to właśnie jeden ze sposobów, by opowiedzieć o wielu poważnych problemach jak np. dyskryminacja czy przemoc. Chyba także mogę szczerze powiedzieć, że pokolenie przed nami wychowało się na Skinsach, natomiast my także mamy swój wielki serial i jest nim właśnie Glee. W drugiej połowie godziny opowiem o typowym sitcomie jakim jest Hot in Cleveland. W tym przypadku będzie to naprawdę zabawna produkcja, której główną postacią będzie Elka. Jednak, póki co zdradzać więcej nie będę.
Pilotażowy odcinek serialu Glee miał premierę 19 maja 2009 roku po programie American Idol i miał oglądalność 9,62 mln, co dało naprawdę zadowalający wynik. Dalsza część pierwszego sezonu była emitowana od 9 września 2009 roku. Za wielkim sukcesem serialu stoi nie kto inny jak Ryan Murphy. Twórca, reżyser i scenarzysta, który na swoim koncie poza Glee ma także: serię American Horror Story, Rodzinkę jak inne oraz Królowe krzyku. Każdy z seriali ma swój specyficzny klimat, jednak wszystko rozpoczęło się właśnie od szkolnego chóru w 2009 roku. Dzięki zastosowaniu dwóch technik: kiczu i śmiechu Ryan był w stanie opowiadać o każdym temacie tabu. Poznajemy dzięki temu zakompleksionych licealistów, którzy po prostu chcą przetrwać w spokoju liceum. Każdy z nich ma swoje kompleksy – orientacja, waga, pochodzenie, głos, problemy finansowe itp. Serial zakończył emisję po 6 sezonach, a jedną z przyczyn zakończenia serialu była niespodziewana śmierć aktora- Coryego Monteitha w 2013 roku, który wcielał się w postać piłkarza Finna Hudsona. Od czasu nieszczęśliwego odejścia Coryego, serial stopniowo zaczął tracić swój humor, scenarzyści nie byli w stanie zapełnić pustki po aktorze. Stąd też decyzja twórców i producentów o zakończeniu serialu. W głównych rolach, poza Corym, wystąpili: Lea Michele (jako Rachel Berry), Chris Colfer (jako Kurt Hummel), Amber Riley (Mercedes Jones) i Darren Criss (jako Blain Anderson).
Hot in Cleveland swoją premierę miało prawie 8 lat temu – odcinek pilotażowy wyemitowano po raz pierwszy 16 czerwca 2010 roku. Cały serial nagrywany jest z udziałem publiczności, albo przynajmniej tak jest mówione na początku. Twórczynią serialu jest Suzanne Martin, która była odpowiedzialna za takie seriale jak Specjalistki czy Listę Klientów. Suzanne stworzyła naprawdę ciekawą opowieść, która mimo tego, że jest sitcomem, to jednak opowiada o dość ważnych kwestiach, ale ubiera je w żarty i śmiech. Dzięki temu każdy może znaleźć bohatera, któremu będzie kibicował, ale także oglądając HiC na pewno wyczilujecie i bardzo dużo się pośmiejecie. Reżyserem pierwszego odcinka był Michael Lembeck, który w swojej karierze przede wszystkim skupił się na sitcomach. Reżyserował: Przyjaciół, Babby Daddy, Californikejszyn, Dobrą wróżkę czy Zakręconego. Po tych tytułach możecie być pewni, że dostaniecie naprawdę zabawną i pełną humoru produkcje, która pozwoli Wam zapomnieć o stresach dnia codziennego. Jeśli chodzi o stronę techniczną to serial nie różni się wiele od pozostałych klasycznych sitcomów. Mamy podstawowe ujęcia zawsze kręcone w studiu, obraz jest delikatnie szary, by wyglądał jak dawne sitcomy (np. Przyjaciele). Naprawdę w tym wypadku nie warto doszukiwać się niczego odkrywczego. Twórcy i reżyser postawili przede wszystkim na sprawdzony sposób kręcenia, co zaowocowało aż 6 sezonami produkcji. W główne postaci wcielili się: Betty White (jako Elka Ostrovsky), Valerie Bertinelli (jako Melanie Moretti), Wendie Malick (jako Victoria Chase) oraz Jane Leeves (jako Joy Scroggs).
