Rok 1969 — 12 miesięcy wieńczących okres ponowoczesnego Sturm und Drang — dekady fascynacji New Age i LSD, kiedy anachoretów dawnych, szlachetnych czasów zastąpili szukający duchowej nirwany hippies, a którzy za przewodnika mieli Timothego Leary i Antonio Gramsciego. Wynaleziono free love, dodatkowo wpięto kwiaty we włosy i zarzucono ramoneskę — Thomas Couture, Rzymianie okresu upadku. Innymi słowy, muzyka miała się świetnie, a widać to w Summer of Soul.
Woodstock
Lato 1969 r. było latem festiwali. Na wschodnim wybrzeżu w Bethel (stan Nowy Jork) młodych gniewnych bawił Woodstock. Na przykład Joplin, Ten Years After, Jefferson Airplane, Blood, Sweat & Tears to tylko kilku aktorów tego przedstawienia. Dla współczesnych niemiłym odkryciem w czasie sentymentalnego lustrowania zdjęć z pikniku jest jego udokumentowana monorasowość. Rok wcześniej Martin Luther King oddał życie za swoich braci i siostry w rasie. Dlatego festiwal w Bethel miał na sztandarach Peace, Love and Happiness i wszyscy mieszkali w jednej, wielkiej wiosce. Gdzie są wobec tego wszystkiego brązowoocy bracia?
Black Woodstock
W czarnoskórej, biednej, dzikiej dzielnicy Nowego Jorku odbył się legendarny Festiwal Kultury Harlemu. Tony Lawrence, brązowy Jurek Owsiak, aktywista na rzecz dobrostanu społeczności ciemnoskórych oraz impresario (również aktor i wokalista) z pomocą sponsorów w przeciągu około dwóch miesięcy zapewnili przegląd czarnych muz. Od 29 czerwca do 24 sierpnia 69’ ówczesny Mount Morris Park był ich Parnasem.
Na imprezie pojawili się między innymi — dzisiaj już o statusie pomnikowym — Sly and the Family Stone, Stevie Wonder, B.B. King czy Max Roach. Ponadto rzecz (przy całym późniejszym moralizatorstwie) ważna: wstęp na teren był darmowy. Bilety na Woodstock kosztowałyby dzisiaj blisko 150 dolarów. Czarni magnatami, w lwiej części, nie byli.
Whitey’s on the moon
Questlove w filmie zmontowanym z około 40 godzin materiału postanowił pokazać lato w Harlemie jako godzinę rewolucji świadomości, dodatkowo odrzucenia obrazu dominacji oraz opresji, zdjęcia oczu niewolnika i pana. Afro i Dashiki poczęły być widzialnymi znakami tej duchowej rewolucji. Poeta czarnego życia, Gil Scott-Heron, w reakcji na głośne lądowanie (białego) człowieka na księżycu, napisał slamerski Whitey’s on the moon. Jeżeli w tych wersach utrwalił bóle afroamerykanów — co sugerowały komentarze w filmie Thompsona — byli złożeni w ofierze wielkiego kroku ludzkości.
Od czerwca do sierpnia muzyka dzieliła scenę z humorem i hyde parkiem: Jesse Jackson, jeden z czarnych świętych, obok Martina Luthera Kinga czy Malcolma X również się tam pojawił. Jednak niech nikt nie pomyśli, że atmosfera wokół imprezy w Harlemie była ekskluzywna, wykluczająca. Patronatem festiwal objął biały (sic!) burmistrz Nowego Jorku, John Lindsey, w pewnym momencie wezwany ze sceny jako blue-eyed soul brother. Oczywiście, w takich partiach, jak Naród Islamu czy Czarne Pantery można szukać rasistów (lub, jak niektórzy wolą, odwróconych rasistów). Jednak wtedy nie ma się znajomych, jest się zwolnionym z pracy, zawiesza się konto w mass media, słowem: zderza z political correctness.
Questlove
Podsumowując, człowiek, będący — we własnych słowach — youtubem przed youtube (I was the guy that everyone called on for any sort of archive), który to zapewniając oprawę muzyczną u Jimmy’ego Fallona w ramach walkover music, zagrał kawałek Lyin ass bit*h grupy Fishbone przy wejściu republikanina, nie może być uznanym za neutralnego komentatora. Dlatego film będący w stanie upojenia ideowego, jakim jest Summer of Soul, być może był wielkim przebudzeniem, kiedy negro died and black was born. Momentem kairotycznym, jaki z emfazą ogłaszano. A — być może — był to po prostu (w słowach Sly Stone’a) Hot Fun In The Summertime.
Po więcej ciekawych tekstów ze świata kultury zapraszamy tutaj -> meteor.amu.edu.pl/programy/kultura/
