Geidi Primes, czyli krótka historia o ulubionej książce Grimes

Gdy 1 marca świat kinematografii szalał na punkcie drugiej części Diuny, nikt w muzycznych kręgach nie pisnął słowem o nowej aktywności Grimes. Co skłoniło kanadyjską artystkę do wydania wersji nightcore swojego pierwszego albumu właśnie teraz?

Odpowiedź jest prostsza, niż można oczekiwać i jakiej można się domyślać. Jeżeli jesteście zapoznani ze światem przedstawionym w dziele Franka Herberta, to nazwa Giedi Prime na pewno obiła wam się o uszy. To właśnie Diunie Grimes dedykuje swój pierwszy album, który jest jej niezwykle bliski. Mogłoby się wydawać, że to Manifest Komunistyczny Karola Marksa, który dumnie czytała po zerwaniu z Elonem Muskiem. Gdy świat obiegła ta „niepozowana” sesja, świat wyśmiał Grimes, że to jest jej ulubiona pozycja do czytania.

Jednak dzisiaj nie o tym. Cofnijmy się w czasie do 2010 roku, w którym Grimes dopiero zaczynała swoją przygodę z muzyką.

Grimes
BGUK_2234411 – *PREMIUM-EXCLUSIVE* Los Angeles, CA – STRICTLY NOT AVAILABLE FOR ONLINE USAGE UNTIL 22:45 PM UK TIME ON 03/10/2021 – MUST CALL FOR PRICING BEFORE USAGE – Grimes, Elon Musks Ex was spotted on the street for the first time reading “The communist Manefesto” as she sat on the street by herself. This is the first time she’s been spotted since she announced her split from Elon Musk. She also said she plans to start a lesbian space community and released a song recently about the hate she’s been getting online etc. Pictured: Grimes BACKGRID UK 1 OCTOBER 2021 BYLINE MUST READ: Jvshvisions / BACKGRID UK: +44 208 344 2007 / USA: +1 310 798 9111 / *UK Clients – Pictures Containing Children Please Pixelate Face Prior To Publication*

Grimes czytająca Manifest Komunistyczny Karola Marksa

Początki w Garage Band 

Claire Elise Boucher zaczęła pisać muzykę pod pseudonimem Grimes w 2007 roku. Swoje imię sceniczne zawdzięcza platformie MySpace, na której zapoznała się z gatunkiem muzyki grime, czyli elektroniczno–tanecznymi brzmieniami, szczególnie popularnymi w Londynie na początku XXI wieku. 

Mamy 2010 rok, dokładniej 10 stycznia, gdy  dwudziestojednoletnia Grimes wydaje swój pierwszy, debiutancki album studyjny, który z amatorskim zacięciem rozpoczyna jej muzyczną przygodę. W wywiadzie On The Records dla redakcji Pitchfork wspomina: 

„Do tworzenia używałam głównie programu Garageband. Wszystko, z czego korzystałam, było pożyczone od znajomych. Większość perkusji na albumie to zwyczajnie dźwięk uderzanych ołówków o stół. Czuję, że jest wiele rzeczy, które mogłam zrobić inaczej, jednak ta kulawość i niedokończona natura powodują, że ten album tak przyciąga oraz intryguje”.

Można by odnieść wrażenie, że linia melodyjna niektórych piosenek jest do bólu chaotyczna. Jednak ta koncepcja słodko-gorzkich brzmień wpasowuje się idealnie w całość albumu. Prostota, która stała za procesem twórczym pokazała, jak uzdolnioną artystką jest Grimes. Geidi Primes okazało się czarującym oraz zaskakującym debiutem. Krytycy podkreślają marzycielski klimat, który stał się nieodłącznym elementem stylu kanadyjskiej twórczyni. To właśnie klucz do eskapizmu, który Boucher konsekwentnie buduje od pierwszej płyty. Sama Grimes określa Geidi Primes jako sci-fi cyber twee. Według Urban Dictionary, cyber twee to biała hipsterka, która surfuje po internecie. Można powiedzieć, że jest to album swoich czasów, który bardzo dobrze się zestarzał. Szczególnie że skończył ostatnio 14 lat.

Tak dla mnie brzmi Diuna”

Tak właśnie brzmienie Diuny Franka Herberta wyobrażała sobie Grimes. Warto zaznaczyć, że Geidi Primes ma charakter koncepcyjny, tworzy spójną całość, którą można potraktować jako jeden trzydziestojednominutowy utwór. 

Przy tworzeniu, artystka inspirowała się światem przedstawionym w książce oraz adaptacją w reżyserii Davida Lyncha z roku 1984. Dzięki ponownym ekranizacjom Denisa Villeneuve’a świat znowu zachłysnął się fantastyką Herberta, a sama Diuna zaczęła od paru lat przeżywać swój renesans. W tym całym zamieszaniu znalazł się kawałek tortu dla Grimes, która pokazała nam, jak dla niej brzmi świat Diuny. 

Geidi Primes, najprościej mówiąc, jest orientalną dawką popu, muzyki elektronicznej oraz lekko psychodelicznych, opasłych Lo-fi beatów. Nie jest to album dla każdego. Jednak przede wszystkim, jest to muzyka eksperymentalna, w której Grimes, wśród wokali w nieznanych językach, szuka swojego stylu. 

Okładka albumu

Rzućmy okiem jeszcze na nietypową okładkę płyty, która przypomina kwietną demonicę. Grimes we wspomnianym wcześniej wywiadzie wyjaśnia historię stojącą za jej autorską grafiką: 

„Jej włosy mają przypominać wszechświat, a przez to, że wtedy bardzo lubiłam róże, użyłam ich jako motywu przewodniego. Te dziwne serduszka z gałkami ocznymi, które w dziwny sposób przypominają symbol Comme des Garçons był przypadkowym zabiegiem. Nie zdawałam sobie sprawy, że był to już znak ich marki czy coś takiego, więc wybaczcie mi…”.

Na planecie Geidi Primes, czyli analiza piosenek  

Grimes, jako ogromna fanka Diuny, nie zrobiła literówki w tytule albumu. Geidi Primes odnosi się do planety Giedi Prime, którą zamieszkuje ród Harkonennów. Błąd jest celowy, ponieważ Prime rymuje się z Grimes. Po prostu…

Zagłębmy się może bardziej w omawiany album, aby dostrzec więcej analogii do Diuny. Caladan jest pierwszym utworem z albumu i, jak sama Grimes wspomina, to była pierwsza piosenka, jaką sama zrobiła. Tytuł nawiązuje do fikcyjnej planety, z której pochodził główny bohater powieści – Paul z rodu Atrydów. Drugi utwór Sardaukar Levenbrech brzmi nad wyraz orientalnie, ponieważ tekstu piosenki nie można przetłumaczyć. Grimes wymyśliła własne słowa, inspirując się językiem mandaryńskim. Sam tytuł nawiązuje jednak do rangi militarnej przyznawanej w świecie Diuny. Zoal, Face Dancer to natomiast odniesienie do generacji Tancerzy Oblicza, którzy posiadali zdolność zmieniania ludzkiej postaci. Rosa poświęcony jest relacji Lady Jessici oraz Księcia Leta Atrydy, czyli rodziców głównego bohatera powieści. Piosenka opisuje jak para, po opuszczeniu rodzinnego Caladan i przyjeździe na Arrakis, zaczęła się od siebie oddalać. Avi odnosi się do postaci Rabbiego Aviego Garbera, żydowskiego nauczyciela, który pojawia się jako bohater epizodyczny. Jednak to Grimes postanowiła poświęcić mu cały utwór. Feyd Rautha Dark Heart to piosenka dedykowana antagoniście pierwszej części Diuny. To właśnie z Feydem Rauthem Harkonennem spór toczy Paul Atryda. Przedostatni tytuł albumu, Shadout Mapes, związany jest z  postacią gospodyni, która jako Fremenka zajmowała się rezydencją rodu Atrydów na Arrakis. Ostatni utwór Beast Infection natomiast odnosi się do kolejnej postaci z domu Harkonennów, czyli Glosu Rabbana, który za swoją brutalną naturę nabawił się przydomku „bestia”.

Dlaczego nikt nie mówi o Geidi Primes w wersji nightcore ?

Może dlatego, że fani poczuli się zawiedzeni. Większość internautów machnęła palcem na przyspieszoną wersję albumu. Grimes zrobiła miły gest, odkopując swój pierwszy album z odmętów dyskografii, jednakże to nie było to, czego fani oczekiwali. 

Okładka albumu (edycja nightcore).

W dobie editów oraz przeróbek nikt nie przypuszczał, że sama Grimes odsmaży tak stary kotlet. Zagorzali fani nie byli pewni czy to żart, czy naprawdę wyszło to spod rąk Grimes. Różnica jest znacząca – szybkość. Wersje nightcore zazwyczaj są przyspieszone o 25% względem szybkości oryginalnego utworu. Nie każdemu wpadnie to w ucho. Artystka w odświeżonej wersji pominęła utwór Shadout Mapes, dlatego uświadczymy na tym krążku tylko dziesięć pozycji.

Wypuszczenie odświeżonej wersji Geidi Primes w premierę drugiej części filmowej Diuny, było na pewno ukłonem w kierunku fanów jej pierwszej płyty oraz samych miłośników fantastyki Herberta słuchających Grimes. Był to ciekawy zabieg z jej strony pokazujący, że nie zapomina o swoich starych projektach i ma do nich  zasłużony sentyment. 

Joanna Sztanka 

Po więcej aktualności ze świata muzyki zapraszamy do naszej sekcji Magazyn Muzyczny!